maandag 15 december 2014

Weekendtrip vanuit Bogota: de Tatacoa woestijn

De Tatacoa woestijn lijkt op een soort van mini-Rocky Mountains in Colombia. Niet overdonderend spectaculair, maar wel een aangename weekendtrip vanuit Bogota of als tussenstop op doorreis.


In de rode woestijn met haar metershoge cactussen waan je jezelf in een western movie, de grijze woestijn heeft wat weg van een maanlandschap.


De Tatacoa woestijn is een regenschaduw van de Nevado del Huila, een vulkaan van 5750 m hoog. Het gebied is niet zo groot, rondom de woestijn liggen groene zones.

In de woestijn kan het overigens ook stevig regenen. De speciale zand- en kleiformaties zijn ontstaan door regenerosie.

Praktisch

Vanuit Bogota is het een kleine 6 uur bollen tot Neiva. Vanuit de terminal van Neiva 1 uur met de jeep tot Villavieja. Vanuit Villavieja een kwartier rijden tot het observatorium. 

Over het observatorium ligt de rode woestijn, ook wel het labyrint genoemd. Daarrond zijn er enkele slaapaccommodaties.

Vlakbij het observatorium kan je mountainbikes huren en naar de grijze woestijn fietsen. Vraag naar Los Hoyos. Verkoel je daar in een natuurlijk zwembad. 


Als het niet bewolkt is kan je ’s avonds (van 19u tot 21u) hemellichamen bewonderen vanuit het observatorium.

Er zijn ook mogelijkheden om ter plekke tours te boeken.

Niet onbelangrijke tip

Dompel je ’s nachts onder in de muggencrème want ze vreten je op.

De donkere kant van Bogota

Bogota: een smerige stad. Armoede, chaos, verkeer, luchtvervuiling.

Maar ook: een levendige stad, een diversiteit aan mogelijkheden.

Wanneer ik wandel in Galerias, een tamelijk begoede buurt, zie ik voortdurend daklozen, rommelend in vuilzakken op zoek naar eten of recycleerbaar afval om te verkopen.


Slapen doen ze op straat, tussen de geur van urine en afval. De nachten zijn koud.

Af en toe geef ik iets om te eten, maar ik wil ze ook niet aanraken. Vaak hebben ze allerlei infecties. Sommigen willen geen eten, alleen maar geld.

De meeste daklozen zijn verslaafd aan bazuco, een onpure cocapasta. De goedkoopste drug in Colombia.

Bazuco roken

Ik neem de bus naar het oude centrum. Wanneer ik opstap is er een jonge kerel aan het rappen op een reggaetune die uit de muziekinstallatie rond zijn nek komt. Met plezier geef ik hem geld. Bekijk een voorbeeld in dit filmpje.

Wanneer hij afstapt begint er plots achter mij een nieuw figuur te praten. Hij stinkt als de pest en lijkt dronken aan de manier waarop hij lalt.

Op het einde toont hij een onooglijke zwelling aan zijn buik. Een enkeling geeft hem een muntstuk uit medelijden.

Vooral in het oude centrum lopen er veel daklozen rond. 

Er is één buurt waar je absoluut niet mag komen: la calle del Bronx, het criminele hart van Bogota. Het is een open markt voor het verhandelen van gestolen goederen, wapens, sex en drugs. Je kan de ingangen van de straat zien vanuit de Transmileniobus vlakbij station Jiménez. Voor de ingang van de straat staan hekken met politie. Als je echt nieuwgierig bent, kijk dan beter filmpjes erover op Youtube.

EDIT: eind mei 2016 heeft de politie en het leger tijdens een verrassingsoperatie de straat opgekuist.


Calle del Bronx

Na enkele uren rondlopen heb ik genoeg van de drukte en de bedelaars. Ik zoek de dichtstbijzijnde bushalte op de Avenida Caracas. 

Donkere wolken sluipen boven de stad. Een nieuwe stortbui is op komst. Zo wordt het drolletje, dat ik een dakloze voor mijn neus in de Avenida Caracas zag poneren, toch nog weggespoeld.

vrijdag 12 december 2014

Reisverslag natuurpark El Cocuy, Colombia

Colombia heeft een grote diversiteit aan landschappen. Deze keer bezocht ik Sierra Nevada del Cocuy, een gebergte met meer dan 20 sneeuwpieken, waarvan de hoogste 5330 m boven de zeespiegel uitsteekt.

Vroeger was het toegelaten om een zevendaagse wandeltocht rond het gebergte te maken, maar momenteel is die niet meer toegelaten, waarschijnlijk om de natuur te beschermen. De hoogste berg van Colombia, de Pico Simón Bolívar (5750 m) nabij Santa Marta, mag overigens ook niet meer beklommen worden van de inheemse bevolking, omdat toeristen er afval hadden achtergelaten.


Voor toeristen zijn er twee wandelingen vanuit het dorpje El Cocuy: één eendaagse en één tweedaagse (dan moet je wel tent en slaapzak meenemen of ter plekke huren). Vanuit Guican vertrekt er één eendaagse wandeling.

Men zegt dat de tweedaagse tocht vanuit El Cocuy de mooiste is, omdat je dan alle ecosystemen ziet, maar als je niet in een tent wil tukken en een eendaagse wandeling maken kan je best naar het mooiere dorpje Guican gaan.

Als je een professionele klimmer bent kan je tot de sneeuwtoppen gaan, en dan duren de wandelingen uiteraard langer.

Omdat we slechts 3 dagen hadden, was de wandeling vanuit Guican onze beste optie. Het draaide uit op een fantastische ervaring, vanwege de natuurpracht, mijn nieuw geklommen hoogterecord (4800 m) en de bijzonder vriendelijke bevolking. Vele mannen hebben een snor en cowboyhoed, en bijna iedereen draagt een ruana.

De ruana, warm maar zwaar

Vanuit Bogota is er een busverbinding vanuit de terminal in Salitre. De rit duurt 12 uur dus je neemt best een nachtbus. Hoe dichter je bij de bestemming komt, hoe slechter het wegdek en hoe bochtiger het parcours. Ik werd heen en weer in mijn stoel geslingerd.

Iemand had me gezegd je best om 5 uur ’s morgens aan de wandeling begint, omdat het dan helder weer is. Dat bleek achteraf een gouden raad (alleszins voor de maand december). Vanaf 10 uur ’s morgens komen er wolken optrekken en heb je geen uitzichten meer.  

Daarom kan je beter niet in Guican slapen, maar van daaruit de jeep nemen naar Cabañas Kanwara. Die liggen op 3900 m hoogte, en van daaruit vertrekt de wandelroute tot aan de sneeuwgrens. De rit duurt ongeveer een uur. Op die manier kan je al wat gewoon worden aan de hoogte en de volgende ochtend zonder tijdverlies aan de wandeling beginnen.

Niet ver van Cabañas Kanwara was er nog een andere accommodatie, maar Kanwara is de beste plek. Het personeel was servicegericht, het eten heerlijk. We sliepen in een berghut met open haard, prachtig uitzicht, en ons huisje werd omringd door schapen. En dit voor slechts 40 000 pesos per persoon.


Wat me opviel is dat vele lammetjes bloed aan hun achterwerk hadden. Hier is het de gewoonte om de staart af te snijden, omdat anders uitwerpselen in de wol blijven steken, wat ziektes kan veroorzaken.

De tocht duurt ongeveer 7 uur: 4,5 uur stijgen en 2,5 uur dalen. De planten die je onderweg ziet lijken buitenaards.


De laatste honderden meters klimmen waren zwaar, niet vanwege de afstand, maar het tekort aan zuurstof op 4800 m hoogte. 

Vanaf 4800 m begint de sneeuw, en kan je alleen nog verder klimmen tot de top van de Ritacuba Blanco met professioneel materiaal (touwen, helmen, pikhouwelen, ...)

Ritacuba Blanco, 5330 m hoog

Mijn vriendin is afkomstig uit Bogota, dat op 2600 meter hoogte ligt, en had weinig last van hoogteziekte. Ik daarentegen, afkomstig uit de Lage Landen, kreeg tijdens de afdaling afschuwelijke koppijn. 

Mijn hoofd kon elk moment kon exploderen. Ik zag al het beeld voor me dat mijn hersens in het rond vlogen en enkele roofvogels alles kwamen opsmullen.

Toen we eindelijk terug aan de Cabañas Kanwara aankwamen moest ik plots overgeven.

In de berghut gaven ze me helende cocathee, maar ook die kon ik niet binnenhouden. Pas de volgende morgen in Guican, toen we in de thermische baden zwommen, voelde ik me terug helemaal in orde.

Neem dus iets mee tegen hoogteziekte als je nog geen klimervaring hebt op die hoogte.


Guican

Als je nog tijd moet vullen in Guican wanneer je wacht op de avondbus, wandel dan eens naar de lager gelegen rivier (niet in de richting van El Cocuy, maar aan de andere zijde van het dorp) en eet cordero of lamsvlees. Dit typisch lokaal gerecht was me zeer goed bevallen.

donderdag 4 december 2014

Daten met Colombiaanse vrouwen

Niet alleen behoren Colombiaanse tot de mooiste ter wereld, ze gedragen zich ook zéér vrouwelijk: ze zijn lief, warm in omgang, geven veel affectie, en geven je het gevoel dat je als man voor hen zorgt.  

Men zegt ook dat Colombiaanse vrouwen zeer ‘coqueta’ of flirterig zijn. Ze trekken graag de aandacht van mannen. Dat ze erg met hun uiterlijk bezig zijn merk je aan de vele schoonheidssalons die in Colombia aanwezig zijn.


Colombia heeft een raciale diversiteit. In grote steden zoals Bogota en Medellin zie je vooral blanken en mestiezen. In landelijke gebieden in het zuiden en het westen wonen veel mensen met een indiaans uiterlijk. De kustregio’s worden voornamelijk bevolkt door zwarten en mulatten. Een ander kenmerk is dat Colombianen over het algemeen minder groot zijn dan Europeanen.

Colombianen zeggen dat de mooiste vrouwen in Medellin, Manizales en Pereira wonen, maar ik vond het verschil niet zo significant met Cali en Bogota. In elke stad zal je schone vrouwen tegenkomen.

Er zijn een aantal cultuurverschillen tussen daten met West-Europese en Colombiaanse vrouwen:

Vrouwen ontmoeten: De beste plaats is niet het nachtleven, omdat Colombianen vaak met hun partner of in vriendengroep uitgaan. Op dat moment zijn ze niet erg bereikbaar. Je kan beter vrouwen op straat aanspreken of contacten leggen via sociale netwerksites.

Uur afspraak: Over algemeen begint en eindigt de dag enkele uren vroeger dan bij ons, omdat de nacht altijd rond 18 uur valt. Op een gewone weekdag is 21 uur veel te laat om af te spreken, 18 uur is beter.

Punctualiteit: Sommige vrouwen komen op tijd, maar meestal komen ze 10 à 40 minuten te laat, vaak zonder te verwittigen. Als je haar om 13 uur wil zien kan je best om 12u30 afspreken.

Onbetrouwbaar: Vooral in Medellin hebben vrouwen de gewoonte om te laat te komen, afspraken uit te stellen, op het laatste moment te annuleren of gewoon niet op te komen dagen. Het is een deel van de cultuur, het verzekert hen dat ze begeerd zijn. In Bogota en Cali wordt dit soort gedrag echter in veel mindere mate vertoond.

Groepsdates: Het is niet ongewoon dat een meisje op de eerste afspraak een vriendin meebrengt, of dat ze je uitnodigt op een feestje met vrienden.

Taal: De nieuwe generatie wordt beter Engels aangeleerd, maar de meeste mensen spreken weinig Engels. Spaans spreken is een must.

Rekeningen betalen: Het gemiddelde inkomen in Colombia is laag. Veel vrouwen kunnen zich niet permitteren om op restaurant te gaan. Ik had nooit de indruk dat men op mijn geld uit was, maar als man moet je steeds voorstellen om te betalen. Als een vrouw je graag heeft zal ze op latere afspraken wel voorstellen om te helpen met de rekening. Colombia is een traditioneel land, en de mannen worden iets meer als ‘voorziener’ gezien dan bij ons. Sommige vrouwen verwachten dat je hun taxi naar huis betaalt - naar verluid voornamelijk in Medellin - maar ik heb dit slechts eenmaal meegemaakt.

Gezinsverband: Familiebanden zijn hechter in Colombia. Vele vrouwen wonen tot hun 30 - 35 bij hun ouders, en gaan pas het huis uit als ze getrouwd zijn. Dit wordt verklaard door de hechte familiebanden maar ook door hun beperkte financiële mogelijkheden. De kans is groot dat je haar ouders vrij snel zal ontmoeten. Soms op de eerste afspraak.

Religiositeit: Bijna alle vrouwen geloven in God, en vele geloven dat God de wereld in zeven dagen geschapen heeft. Ondanks Colombia’s religieuze tradities, zijn Colombiaanse vrouwen erg comfortabel met hun seksualiteit.

Kussen op de eerste date: Dit hangt af van vrouw tot vrouw. Meestal wel, hoewel velen het uit principe niet doen op de eerste date.

Hand in hand: Bij ons wordt het door sommigen misschien als iets voor pubers gezien, maar in Colombia willen vrouwen vaak dat je hun hand vasthoudt als je samen over straat loopt.

Ten slotte wil ik nog iets kwijt over de verschillen tussen Rollas (vrouwen uit Bogota) en Paisas (vrouwen uit Medellin of Antioquia). Dit is gebaseerd op eigen ervaringen en wat anderen me verteld hebben.

Wat betreft schoonheid zijn de Paisas wellicht iets mooier, maar in Bogota, een stad van 8 miljoen inwoners ga je zonder probleem genoeg knappe vrouwen vinden.

Bogota is een kosmopolitische stad en heeft veel universiteiten. Veel vrouwen zijn stijlvol, goed onderwezen en je kan er interessante conversaties mee voeren.

Paisas zijn echter warmer in omgang en hebben het meest sexy accent van Colombia. Anderzijds zijn ze minder betrouwbaar in het maken van afspraken, hebben vaak valse borsten, en zijn soms meer op je geld uit. Een ander negatief punt is dat ze hun eigen stad zo fantastisch vinden. Sommigen tonen weinig interesse in wat er buiten de vallei van Medellin gebeurt.  

Dit is natuurlijk een veralgemening. In beide steden ga je aangename en minder aangename personen tegenkomen.


Wat zijn jouw ervaringen of observaties wat betreft Colombiaanse vrouwen? Laat gerust een opmerking achter.

dinsdag 2 december 2014

Wat je moet weten over Medellin, Colombia

Medellin is de modernste stad van Colombia. Dankzij haar constante warme klimaat en uitstekend transportsysteem is Medellin een heel leefbare stad. Bijlange niet zo vervuild en chaotisch als Bogota.



Paisas, de inwoners van Medellin, hebben een speciale mentaliteit. Ze zijn zeer warm en open in omgang, maar ook zeer regionalistisch ingesteld. Ze denken dat ze speciaal en beter zijn dan de rest van Colombia. Niet dat ze arrogant zijn, maar ze horen graag dat hun stad de mooiste is en sommigen tonen weinig interesse in wat er buiten hun regio gebeurt.

De oorzaak van het regionalisme moet gezocht worden in het verleden, vertelt Pablo, onze gids. Studies tonen aan dat Antiqioquia een genetisch geïsoleerde bevolking heeft. De Paisa bevolking ontstond in de 16e - 17e eeuw uit een kruising van voornamelijk Spaanse mannen (Basken en Sefardische Joden) en inheemse vrouwen.

In de koloniale maatschappij werd huwen met individuen van Spaanse afkomst aangemoedigd t.o.v. huwen met individuen met inheems bloed, waardoor Paisas de dag van vandaag een meer Europese afkomst hebben. De regio is omringd door bergen, wat een rol speelde in het isoleren van de bevolking tot het eind van de 19e eeuw.

De bewoners waren dus altijd al "anders" dan de rest van Colombia. 

Medellin kende een sterke economische expansie door de uitvoer van koffie. Er werden spoorlijnen aangelegd. De regio was verder ontwikkeld in vergelijking met andere landelijke delen van Colombia. Momenteel is Medellin de enige stad in Colombia met een metro. 

Dit verklaart waarom ze zich “beter” voelen als de rest.

Bijna alle spoorlijnen in Colombia worden vandaag echter niet meer gebruikt. Dat is volgens onze gids te wijten aan wat hij ‘Latin American management’ noemt. Treinen werden op veel plekken in Zuid-Amerika rond dezelfde tijd geïntroduceerd, maar faalden rond dezelfde tijd, omdat de infrastructuur slecht werd onderhouden.


Overblijfselen van het oude treinstation in Medellin

Op de vraag of Medellin opgebouwd werd met drugsgeld, antwoord onze gids dat de ontwikkeling van Medellin voortgekomen is uit 300 jaren gouddelving, de uitvoer van koffie, ... pas in de jaren ’70 werd drugs een financieringsbron. Deels dus.

In de jaren ’70 en ’80 werd cocaïne voornamelijk naar de V.S. vervoerd per vliegtuig. Medellin was de dichtste grote stad bij de Verenigde Staten, vandaar haar strategische positie. Tegenwoordig wordt het witte poeder vooral per boot vervoerd, en is de drugshandel veel minder belangrijk geworden in Medellin. Vandaag gaat de coke voornamelijk van de plantages in het zuiden (Putumayo en Nariño) via Cali en Buenaventura het land uit.

De gids legt in een notendop uit hoe de controle over drugs gehandhaafd wordt. Er zijn 4 actoren: (midden)politieke partijen, linkse guerrillagroepen, rechtse paramilitaire groepen en drugshandelaars. Drugshandelaars hebben hulp ingeroepen van linkse guerrillagroepen en rechtste paramilitaire groepen om de drugsplantages te bewaken, zodat de overheid ze niet kan vernietigen.

Colombianen vinden het niet leuk dat ze een stigma opgekleefd krijgen. Onze gids illustreert dit op humoristische wijze met een anekdote. Wanneer hij op een vreemde luchthaven voorbij de paspoortcontrole moet, en men ziet dat hij Colombiaans is, Pablo noemt, zoals Pablo Escobar, en bovendien nog uit Medellin komt, wordt hij wel eens apart genomen en moet hij zijn rugzak leegmaken.


Pablo Escobar

In de jaren ’70 en ’80 was Medellin een van de gevaarlijkste steden van de planeet. Een plaats waar vele bommen ontploften en Pablo Escobar’s kartel de oorlog aanging met de overheid. Vandaag voelt Medellin aan als één van de veiligste steden van Colombia.


Medellin is een voorbeeld voor andere steden in Colombia. De overheid doet veel meer investeringen in degelijke wegeninfrastructuur, publiek transport e.a. innovaties vergeleken met Bogota. De stad is efficiënter georganiseerd.

Met éénzelfde ticketje kan je de kabelbaan nemen vanuit de armere wijken (comunas) op de heuvels en vervolgens de metro. Zo is de hele stad voor iedereen bereikbaar.



Paisas zijn zeer trots op hun metro en dat merk je: er wordt niet in gegeten, er is geen afval of graffiti te bespeuren. 

Tijdens de spitsuren bereikt de capaciteit van de metro haar limieten. Dan wordt er stevig geduwd om een wagon binnen te geraken. Opmerkelijk: er wordt gelachen omdat mensen als beesten vechten om een plaats te bemachtigen. De metro is rond rondspitsuur geen aanrader voor zwangere vrouwen.

In Medellin kom je veel toeristen tegen, zeker als je in El Poblado rondloopt. Voor backpackers is Medellin de geliefkoosde stad om te feesten, omdat ze een levendige uitgaansbuurt heeft (Parque Lleras) en omdat Medellin de reputatie heeft de mooiste vrouwen te hebben van Colombia.



De vrouwen in Medellin hebben een typische look: een fijn gezicht, lichtbruine huidskleur, lang zwart haar en een slank figuur. Er komen ook meer plasticas (vrouwen met borst- of kontimplantaten) voor dan in andere regio’s van Colombia. Heel kenmerkend is de manier waarop ze praten, ze hebben een sexy accent.

Als je in Medellin bent, bezoek dan zeker de arme wijken met de kabelbaan, neem de elektrische roltrap in Comuna 13, volg een rondleiding in het centrum, wandel in het natuurpark Arvi en neem de bus naar Guatapé.


Men was begonnen met het woord Guatapé op de rots te schilderen, maar ze zijn bij de tweede letter dan toch maar gestopt.

Medellin is een innovatieve stad, maar niet de mooiste van Colombia. Misschien vinden Colombianen ‘mooi’ wat ‘modern’ is, omdat het een arm land is. Medellin is ongetwijfeld het bezoeken waard, en volgens velen de beste stad om te wonen in Colombia. 


Beeld van Botero in het centrum van Medellin

maandag 1 december 2014

Buenaventura en het natuurpark Uramba, Colombia

Buenaventura is de belangrijkste havenstad van Colombia, ze behandelt meer dan 60 % van de nationale export, maar is tevens de gevaarlijkste stad van Colombia, vanwege de drugshandel die er floreert. 

De stad wordt overschaduwd door rivaliserende drugsbendes die elkaar afknallen en in stukjes hakken.


Buenaventura wordt voornamelijk bewoond door Afro-Colombianen en is één van de armste regio’s van Colombia. 

De stad wordt door vele Colombianen omschreven als lelijk, maar vanuit de haven kan je een kleine boot nemen naar het tropische natuurpark Uramba.


Na een paar hete weken in Cali had ik behoefte aan een frisse duik, en had bovendien nog nooit in ’s werelds grootste oceaan gezwommen.

De stranden in het natuurpark Uramba trekken niet zo veel toeristen aan: de meeste Caleños die ik sprak waren er nog nooit geweest. Populairder zijn de Caraïbische stranden in het noorden van Colombia, die gezegend zijn met witte zandstranden. De stranden aan de Pacifische kust zijn donker.

De kleur van het strand is voor mij slechts een visueel detail. Met een Colombiaanse die ik had leren kennen reed ik ‘s avonds vanuit Cali door de bergen richting het epicentrum van de cocaïnehandel.

’s Nachts door de bergen rijden is geen sinecure. Er rijden voortdurend Amerikaanse trucks, er is geen wegbelichting en het kan stevig regenen. Het vergt wat durf om deze mastodonten op het uiterst bochtige parcours in te halen. De beste tactiek is het volgen van een colectivo. Deze busjes rijden snel en kennen het parcours als hun broekzak.

In het centrum van Buenaventura kan je ’s avonds rondlopen in de buurt van de haven en de straat met discotheken, maar veel verder van daar moet je toch niet afwijken. Er zijn enkele hotels met restaurants op hoge verdiepingen vanwaar je ‘s nachts de stad kan overzien.

De volgende morgen nemen we een speedbootje naar Juanchaco, om van daaruit verder te wandelen naar Ladrilleras en La Barra. 

Haven Buenaventura

Onderweg worden we ingehaald door een lijn vogels die laag boven het water scheren. Pelikanen nemen spectaculaire duikvluchten in het water om vis te vangen.


Van Buenaventura tot Juanchaco is ong. 1 uur varen

Haven Juanchaco

Opvallend is de armoede in Juanchaco en omgeving. De mensen leven hier hoofdzakelijk van visvangst en toerisme, maar er is heel weinig toerisme. De bodem is ook niet geschikt voor landbouw.


Al het eten moet met speedbootjes naar deze geïsoleerde dorpjes gebracht worden. Veel meer dan wat blikjes tonijn, droge chips en bananen was er niet te verkrijgen.

Onder de bloedhete zon wandelen we een halfuur naar Ladrilleras om daar een goedkope accommodatie te vinden. Voor 40 000 pesos zit je goed. Van daaruit is het één uur wandelen naar La Barra. In La Barra kan je ook slapen, maar in Ladrilleros valt er "iets meer" te beleven.

La Barra is het mooiste en breedste strand, hoewel locals er niet om geven om aangespoeld afval op te ruimen.

La Barra

Een vleugje afval hier en daar kan geen kwaad?

Terwijl we in La Barra vis eten aan het strand, verschijnt er plots een prachtige exotische vogel die niet bang is om voedsel uit mijn bord te pikken. Van mij mag hij gerust, want nadat ik een kever in mijn bord vond was de appetijt weg.



Tussen juli en oktober kan je bultrugwalvissen spotten. Daarbuiten is het ook mogelijk maar dan moet je veel langer varen.

Een aanrader is de boottocht naar Las Cascadas de La Sierpe. Daar kan je douchen onder een waterval en van de rotsen in het water duiken.




Park Uramba is een aanrader voor een weekend. Wat de regio zo interessant maakt is dat ze erg verschilt van andere delen van Colombia. Iemand die alleen Bogota, Cali en Medellin heeft gezien komt in een totaal andere wereld.




donderdag 13 november 2014

De sfeer in Cali en bezienswaardigheden in nabije omgeving

Na 6 weken in Bogota was het een ware verademing om in Cali te vertoeven. Met ruim 2 miljoen inwoners is Cali de derde grootste stad, maar bijlange niet zo chaotisch en vervuild als Bogota. 

Ook het klimaat is veel aangenamer. Altijd T-shirtweer. Tropische bomen fleuren de straten op. Caleños zijn vriendelijker en gemoedelijker dan Bogotanen. Wat betreft uiterlijk zijn de mensen in Cali bruiner van huidskleur.

Dat er in Cali tamelijk veel weed en cocaïne gebruikt wordt zal je niet ontgaan in het straatbeeld. 

Cali staat echter in de eerste plaats bekend als salsahoofdstad van Colombia. Dientengevolge ben je genoodzaakt om salsalessen te nemen, maar met een paar lessen kan je geen jarenlange achterstand inhalen. De Caleños dansen erg goed, en hun snelle, swingende danspasjes zijn als leek onmogelijk na te bootsen.

De mooiste buurt is San Antonio, vanop het kerkje op de heuvel heb je een mooi stadspanorama. Het grasveld op de heuvel is een toffe hang-out spot en ’s avonds zijn er regelmatig activiteiten te beleven zoals theater en openluchtfilm.

Zicht vanop de heuvel in San Antonio

De beste buurt om te verblijven lijkt me Granada. Deze buurt is tamelijk veilig, modern, en ligt vlakbij de uitgaansbuurt in La Avenida Sexta. Andere populaire uitgaansbuurten zijn Menga en Juanchito.

Pas toch op als je ’s avonds rondloopt, want de kans om in Cali beroofd te worden is hoger dan in andere steden.

Cali is traditioneel gezien één van de meest gewelddadige steden van Colombia, vanwege haar strategische locatie voor drugshandel en gevechten tussen kartels en lokale bendes.

Onder Cali ligt een groot marihuana-productiegebied (Corinte) en de meeste cocaplantages liggen tegen de grens van Ecuador (in Nariño en Putumayo). Vanuit Cali is het 3 uur rijden naar de haven van Buenaventura, waar wapens binnenkomen en drugs buitengaan.


In 2013 was Cali de meest moorddadige stad in Colombia, en werd gerangschikt als de stad met de zesde hoogste aantal moorden ter wereld. Er werden dat jaar gemiddeld 5,4 moorden per dag gepleegd.

Naast nationaal opererende kartels heeft Cali een vijftal bendes binnen de stad. Die controleren verschillende deelgebieden. Tussen die gebieden liggen onzichtbare grenzen: mensen die in een bepaald gebied wonen kunnen zich niet in ander gebied begeven of ze worden gemold.

De buurtbendes zijn voornamelijk geconcentreerd in Aguablanca, een arme wijk in het zuidwesten van de stad. De moorden vinden dus voornamelijk daar plaats, over het algemeen is Cali een zeer leefbare stad.

In Cali zijn er twee bergen die je kan beklimmen. Op de ene staan drie kruisen, op de andere staat een Jezusbeeld.

Uitzicht van Cerro de las Tres Cruces

Christo Rey

De twee leukste daguitstappen die ik vanuit Cali gemaakt heb waren Pico de Loro en San Cipriano.

Pico de Loro is een 2.860 m hoge berg in het natuurpark Los Farallones. Je klimt ongeveer 3,5 uur omhoog door verschillende ecosystemen, tot je op een mooi gevormde top boven de wolken uitkomt.


Zicht vanop de top

San Cipriano is een dorpje met Caraïbische sfeer in de jungle waar je kan wandelen en zwemmen in een diepe heldere rivier. Om daar te geraken moet je met een karretje op een treinspoor rijden dat voortgestuwd door een motor. Bij ons zou dit niet aan de veiligheidsnormen zou voldoen. Kortom, een echte Indiana Jones-ervaring.




 Wanneer er iemand van de andere richting komt...

...moet de 'brujita' van het spoor getild worden.

vrijdag 24 oktober 2014

Bezoek het zuiden van Bogota

Zona Sur (alles wat onder La Candelaria ligt) wordt wegens veiligheidsredenen aan toeristen afgeraden om te bezoeken. 

Volgende afbeelding toont dat Usme en Ciudad Bolívar de armste buurten van Bogota zijn.

Klik op de afbeelding om te vergroten

Na een maand in Bogota vertoeven had ik toch behoefte aan een meer compleet beeld van de stad.

In La Villa, een nachtclub, ontmoette ik een 40 jarige man die me vertelde dat sommige buurten, zoals El Tunal en Tintal, niet zo onveilig zijn. Zelf woonde hij in El Tunal en stelde voor om me daar een rondleiding te geven.

Ik wist niet goed of de man te vertrouwen was en wat zijn motieven waren.

Twee dagen voorheen was er een 40 jarig Colombiaans koppel in de residentie waar ik verblijf komen kijken voor een appartement voor hun studerende dochter. Op een bepaald ogenblik vroeg de man om even naar de WC te kunnen gaan. Van het moment dat hij alleen was had hij gebruik gemaakt om een deur te openen van een kamer die niet op slot was. Achteraf bleek dat er twee laptoppen ontvreemd waren.

De volgende dag besloot ik het toch te doen. Ik belde hem op en we spraken af aan de Transmilenio-bushalte van Parque El Tunal. Voor de zekerheid liet ik mijn GSM en portefeuille thuis.

Vanaf dat je Tercer Milenio passeert ziet de stad er helemaal anders uit. Er is geen hoogbouw meer en je krijgt een open zicht op de zuidelijke heuvels die bekleed zijn met sloppenwijken.

Toen ik Louis ontmoette bij Parque El Tunal, wees ik naar de heuvels. Hij begreep mijn interesse en stelde voor om daar met de bus naar toe te rijden. We wandelden door het park en namen achteraf de bus van het winkelcentrum nadat we daar een koffietje hadden binnengegoten. 

De bus reed door de achterbuurten omhoog in de heuvels tot aan de eindhalte van Paraíso. De naam "Paraíso" is ironisch want het is een achtergestelde buurt.


De wijken op de heuvels van Ciudad Bolívar hebben veel weg van de favela’s in Rio de Janeiro, maar hebben in hun geheel niet dezelfde architecturale pracht. 

Men spreekt hier ook over invasies, omdat de huisjes initieel illegaal gebouwd zijn. De overheid heeft hen achteraf wel van lopend water en elektriciteit voorzien.


Op het einde van hobbelige de rit word je beloond op een uitzicht. Best indrukwekkend als je ziet hoeveel huisjes er staan. 


Uiteindelijk bleek Louis een aardige man te zijn zonder kwade bedoelingen. Hij wilde niet meer dan zijn Engels wat oefenen met een sympathieke gringo.

Als je dit zelf wil doen, is het eenvoudiger om de Transmilenio nemen tot aan Portal del Tunal en vandaar een private bus te nemen op de Boyacá tot de eindhalte van Paraíso. Op die manier doe je sightseeing door de krottenwijken bijna zonder de bus te verlaten.

Achteraf ben ik nog vaak alleen in zuidelijke wijken geweest, en heb nooit problemen gehad.